...
Darmadağın düşüncelerim parça parça kopuk kopuk...Birleştirmeye çalışıyorum beceremiyorum...
...
Sığamıyorum eve ,duvarlar içimde çoğalıyor.Balkona çıkıyorum tiril tiril bir bluzla...İçime çekiyorum yağmuru toprağı...Bedenim soğuyor.İçimi üşütmekten vazgeçiyorum.Rüzgar yeniden çarpıyor yüzüme.Dağılıveriyor zihnimdekiler kum gibi...Şimdi manasızlıklarını da düşünmüyorum.Üşüyorum...
...
Bulutlara değiyor gözüm.Umarsız zamanlarım geliyor aklıma...Evin önündeki boş tarlaya bakıyorum bomboş gözlerle.Ekinlerin arasında kaybolan küçük kız çıocuğuna takılıyor gözlerim...Toprağa yaslamış başını gülen gözlerle seyreyliyor göğün mavisini.Telaşsız ,dindin ,duru...İşi gücü benim boş gözlerle baktığım bulutlara kılıf uydurmak...
...
Mutluluk bana bu kadar mı ırak diyorum bu kadar mı yabancıyız birbirimize...Halbuki çok uzun zaman geçmemişti.Kendimi ayrı düşünemediğim bu ev ,dün...Bahçe kapısına meyve bıçağıyla kazıdığım ismim...
...
Ne tuhaf diyorum şimdi ne tuhaf...Ben hiç bugünü yaşayamadım.Çocukken hep şu günümü diledim.Şimdi geçmişi özlüyorum.Oysa dün de bugündü o zaman...
kendimi buldum yazında, kendimi okuyor gibi oldum..yazının ve gerçekliğin soğuğuna rağmen, içim ısındı....
YanıtlaSilÇok teşekkür ederim.Ne güzel bir yorum bu böyle :) Bazen bir başkasının da senin geçtiğin cümlelerden geçmiş olması dahası yaşaması çok çok mutlu ediyor insanı.Yalnız olmadığımı hissetmek beni de ısıttı. (:
YanıtlaSilCarpe dieM ! sevgili keşifdaşım:) bunu keşfetmeliyiz artık:)
YanıtlaSilEskilere kıyamadığımızdan mı ne, çocukluğumuz saçlarımıza takılmayınca mutluluk eksik kalıyor..
Büyümek.. acı verdiği için belki de içimizde genişleyen bir şeyler varken bunun sıkıntısı taşıyor gözümüzden..
içimizi derin nefeslerle ferahlatmaya çalışıyoruz..
ama biliyorum ben ve farkındayım, farkındasın sen de dostum, her cümle, her paragraf sözü bitince bir umut doğuruyor:)
tıpkı bu güzeller güzeli yazı gibi;)
Çocukluğum benim sığınağım galiba...Ne zaman canım sıkılsa ,ne zaman taşsam içimden ,ne zaman vurgun yesem derinlerden...Açıp açıp bakıyorum yüzüne...Özlüyorum!Beceremiyorum ki ben şu günü yaşamayı hep bir telaş aslında öyle durgun bir telaş kii farkı yok öbür günün.Ama çocukluğum ,ah kıyamadığım !!!
YanıtlaSilAnı yaşamalı keşifdaşım...Anı yaşarsak dünü özlemeliyiz öyle değil mi ? (: