Siz Yunus`un Nasıl Yandığını Nereden Bİleceksiniz ?

“Herhalde…” der Çehov, Kara Keşiş öyküsünde “…en tehlikeli insan tipi az anlayan, çok inanandır.”
Öte yandan, az anlaşıldığı için çok sevilen bir büyük insandır Yunus Emre.
Demiştir ki Yunus:
“Kaçagörün cahillerden
Tanrı bîzâr bahîllerden”
…
“Yunus olma câhillerden,
Irak kalma ehillerden
Câhil ne var mü'min ise
Câhillikten kalır değil”
Cahillerden kaçın, Tanrı cimrilerden, paylaşmayanlardan bıkmıştır. Bilginin ve bilgili insanların bugün bile -aradan geçen dokuz yüz yıla rağmen- hâlâ bu kadar kıymetsiz olduğu bir topluma verilen mesaja bakın. Bilgiyi arayın, ehline danışın, bilenlere yakın olun, cahil kalmayın, cahillerden kaçın.
Cahil insan mümin olsa bile, önce yine cahildir. Cahil insan mümin olsa, sadece cahil mümin olabilir.
Paylaşın! Bilginiz varsa bilginizi; sevginiz varsa sevginizi; emeğiniz varsa emeğinizi; paranız varsa paranızı; malınız varsa malınızı… Tek başına insan olunmaz, insanlığın sorunlarına, yoksulluğuna, açlığına duyarsız kalmayın.

“Bir kez gönül yıktın ise
Bu kıldığın namaz değil
Yetmiş iki millet dahi
Elin yüzün yumaz değil
…
Bir kez hayır ettin ise
Binde bir ise az değil”
Dinin özü güzel ahlaktır, içi doldurulamayan, anlamı anlaşılamayan birtakım ibadetler güzel ahlakın yanında çok az şey ifade eder. Eli yüzü yıkayıp, birtakım hareketler değildir namaz. Hayatının tamamıyla bir bütünlük oluşturur. Herkes abdest alıp namaz kılabilir ama aslolan güzel ahlaktır. Yüksek bir ahlaki seviyeye çıkabilmek bilgi, gerektirir, gayret gerektirir, emek gerektirir, kişilik gerektirir. Asıl amaç budur.
Hiçbir iyilik, küçük değildir.

“İlim ilim bilmektir
İlim kendin bilmektir
Sen kendin bilmezsin
Ya nice okumaktır

Yiğirmi dokuz hece
Okursun uçtan uca
Sen elif dersin hoca
Mânâsı ne demektir

Yunus Emre der hoca
Gerekse bin var hacca
Hepisinden iyice
Bir gönüle girmektir”

Cahilliği yerden yere vuran Yunus’un ilim hiçbir şey ifade etmez demesi mümkün olamayacağına göre işe yaramayan, sorunları çözmeyen, insanları büyüklenmeye sevk eden işlevsel olmayan bilgiyi eleştirdiği aşikârdır.
Yunus, günümüzde de olduğu gibi tarih bilmeden, felsefe bilmeden, edebiyat bilmeden, psikoloji bilmeden, sosyoloji bilmeden hulasa hayatı, insanı anlamadan din adına, Tanrı adına ahkâm kesenleri, dilediğini cennete, dilediğini cehenneme gönderen sözde ulemayı ve takipçilerini eleştirdiği apaçıktır. Hayatta hiçbir şeyi doğru dürüst anlamayan birinin Tanrı’yı anlaması ne kadar mümkündür?
Anlamını merak etmeden, anlamına yoğunlaşılmadan okunanlar, yapılanlar; insanı daha iyi insan yapmayan her şey değersizdir.
Âşık Yunus’un sağlam bir medrese eğitimi gördüğü, sanıldığı gibi bir halk ozanından öte bir divan şairi olduğu bilindiğine göre kendisinin, çağdaşı olan ulema sınıfıyla bu denli ayrı düşmesi anlamlıdır.
Demek ki o günlerde de bugün olduğu gibi asıl derdi tam olarak anlaşılamamış yalnız ve çok büyük bir insandır Yunus. Döneminde anlaşılmış, değer görmüş biri şu sözleri niye söyler:
“Âşık Yunus söyler sözü
Yaş doludur iki gözü
Bilmeyen ne bilsin bizi
Bilenlere selam olsun”

Aleyküm selam!
(Adem Dirican)

Hala Yaşıyorken

'Zordan da zor.

Çok çetrefilli bir yol bu.

Benimse bırak pusulayı

Doğudan doğmayı becerebilen

Bir güneşim bile yok.'

Güneş bize inat değil bizimle bir doğuyor demişti bugün kelimelerine sarıldığım dost.Oysa bazen gücü olmuyor insanın.Adım atacak hali kalmıyor hayata.İşler yolunda gitmediği zaman yenildim diyor .Yenildim ,kaybettim.Kaybettiğin nedir diye sormak gelmiyor aklına.İnsan ne zaman kaybeder ,ne zaman yenilen olur. Bunun cevabını bilmiyor.

Yaşadım diyor ,bildim ,acı çektim,sevdim.Oysa yaşadım dediklerinin yalnızca kenarından geçmiş.Görmüş dokunamamış.İşitmiş de konuşamamış.
Yaşamı üzerine afili bir cümle kurmanın heyacanını duyarken  yarım kalmış hep cümleleri.Heyecanın yerini hüzün almış.O buna da razıymış ya yine de tamamlanamamış.

Kaç defa en başa döndün ?Kaç defa ''yeniden'' diyerek soluk aldın.Her seferinde bir öncekinden daha yorgundun.Daha eksik,daha tahammülsüz.Yitirdiğin, yaşarken senden eksilen onca şey  varken nasıl güçlü olabilirdin ki ? Yeniden demenin zorunluluğunu hissederken içinden inancını da taşıyor muydun ?

Uzun uzun seyrettin bu sabah aynadaki yüzünü.Pek memnun etmedi seni gördüğün ,dudağına yalancı bir tebessüm kondurdun.Saçlarını yana doğru taradın.Dağılmış kaşlarına takıldı gözün biraz da kalınlaşmış mıydı?Sahi sen incecik severdin değil mi ? Ne zaman ?

Ne zaman yabancı oluyoruz kendimize.Hangi hududu aştığımızda çıkıveriyoruz benliğimizden.Oysa inandıkların vardı seninde.Hayallerin ,arzuların,ideallerin...Neyin uğruna feda ettin onları.Nerde unuttun kendini ? Evet sebeplerin vardı seninde.Ardına sığındıkların.Peki neden sıralayamıyorsun peşpeşe.Kandırmıyor değil mi hiçbiri seni de.

Belki hala inandıkların var diye.Belki bu defa burnunun dikine yürüyüp gideceğini ,gitmek istediğini bildiğinden.Hatırla diye belki.Önünde uzanan o yolda bugün korkusuzca yürü diye.Sebeplerin çok çok bir çok.Bugün yeniden kendin ol diye ama en çok.

Dilimin ucuna gelip de söyleyemediğin onca kelimenin anısına ,

Kelimeler kelimeler diyorum şimdi ben de ; ''Kelimeler bazı anlamlara gelmiyor.''

                                                                                                                           

Dünyayı keşfetmek için yola çıktık ama unuttuk bir sokağın ucundaki soluk perdeli evlerimizi, güllerimizi, öpüşlerimizi… Ve d(erken) kurtaramadık da birbirimizi. Şimdi sevmediklerimizi sevmeyi deniyoruz. Yaşadıklarımızı değil, artık y(aşamadık)larımızı özlüyoruz..

Yılmaz Odabaşı

(...)

Yağmur yağardı tüm gece ,damlalar peceremde ,

Bir şey olacağı yok ama insan, bekliyor bekliyor işte.

'Dürüstlüğümüz beş para etmiyor ama elimizdeki tek şey de bu.
Ruhumuzun en küçük parçası. Ama o küçücük parçanın içinde özgürüz.
Burada öleceğim. En küçük hücreme kadar çürüyeceğim. Her parçam çürüyecek ama bir tek parça hariç. Bir parça.
Küçük ve kırılgan ve yaşamda sahip olmaya değer tek şey.
Asla kaybetmemeliyiz veya vermemeliyiz. Elimizden almalarına asla razı olmamalıyız. Her kimsen, umarım, bu yerden kaçarsın.
Umarım dünya değişir ve her şey iyiye gider. Ama en çok şunu anlamanı umuyorum: seni tanımasam bile, ve seninle hiç karşılaşmasak, birlikte gülmesek, ağlamasak, seni öpmesem bile... Seni seviyorum. Seni tüm kalbimle seviyorum.'

(...)

Hep aynı sessizlikle geliyor gece…
Hep aynı yalan dolan masalları dinliyorum yine…
Hep aynı yüzler, hep aynı sesler peşimde…
Anlatamıyorum, inandıramıyorum kendime…
Sen benim yarım kalan cümlelerimsin…
Hiç söyleyemediğim, söylemediğim o sözlerim…
Sen benim hiç ısınmayan ellerimsin…
Hiç unutamayan, unutmayan o kalbim…

Sen benim eksik kalan yerimsin…
Kapattığım pencereler, güneşlere çektiğim o perdelerim…
Sen benim hiç sevmediğim sessizliğimsin…
Kaybettiğim yolum, korktuğum karanlık, hiç tutamadığım o yeminlerim…
Sen benim terk ettiğim şehirlerimsin…
Düştüğüm çukur, uzanan ellerim, hiç tutunamadığım gidenlerim…
Sen benim kovulduğum cennetimsin!
Eğdiğim yüzüm, sövdüğüm aydınlığa hiç açamadığım gözlerim. 

Cem Adrian

Yine Yeniden !

Gecenin geç bir vaktinde yazıyorum sana bu satırları...Muhtemelen kapadın gözlerini uykuya.Renkli rüyalardan geçiyorsun.Rüyaların benle dolsun!Her zamankinden farklı bir güne uyandım bugün.İkimiz içinde fazlaca mühim bir güneee.Neyse ki atlattık.(:Dilerim yeni bir başlangıç olur ikimiz içinde.Ya da son.Ne olursa olsun yeni bir başlangıca şahitlik edecek kalplerimiz.Velhasılı nokta cümlenin kıyameti değil,yeni cümleler kurmak için hayata olması gereken.Sabır noktası belki bilemiyorum.Lakin her son yeni bir başlangıca gebe.

Çok bekledik bugünü...Açıkçası sabırla beklediğimi söyleyemeyeceğim.Beklemek yoruyordu çünkü beni.Beklemek ve belirsizlik.Beklerken umutlarımı yitiriyordum,eksiltiyordum.Ve elimde kalanlar gidenlerden hep daha az çıkıyordu.Kendim kendimi sömürdüm ben hep!Bu yüzden öfkem azalmıyor,hırçınlığım durulmuyor!İçimde çoğalıyor.Ben de şaşırıyorum bu hallerime...Alıştığımın dışında bir ben var çünkü.Ama şunu da biliyorum,bu ben şu haline alıştığı için var.'Alışmak gelişmenin önündeki en büyük engel.'Bazen göremiyor insan,yanılıyor.Yanıldıkça yenilenirdim ben eskiden...Yeni bir ben arardım içimde.Yamardım yanıldığımı içimdeki yeniyle.

Diyorsun ya umudumsun.Kendime umuttum ben hep.Yaşarken umut doluydum.Alı ,moru,yeşili seçerdi gözlerim renklerden.Baktığımı görürdüm.Gördüğümü ve gördüğümün ötesini severdim,üstelik.Tek amacım kurtulmak sıyrılmak şu düşüncelerden.Hep sana uzanıyor ellerim,hep sana dokunmak istiyor.Çünkü biliyorum şifa sensin gönlüme.Bugün dedim ya neden bu kadar düşüyorum üstüne.Beni iyi edecek olan sende.Sınanıyorum.İsyanlarda değil,imtihanlardayım.Bunun bilincinde olmak ne güzel !Herşeye rağmen başımda aklım ;)Hiçbir şey boşuna değil!Sayfaları boşa çevirmedim ben.Bazen aksini söylesem de mutluyum.Senle doluyum.

 Hiçbir şeyin iyiye gittiği yok !Ama ben sana sahibim ,daha ne isterim ki ama değil mi ?Sana umut vaad ediyorum ve bugününü yaşanır kılacağıma söz veriyorum :)Evet ben yapacağım bunların hepsini .)Seni çok seviyorum dostum !.)Dostluğumuzun öyle bir noktasındayız ki!Ben ilk defa kendimden çok güveniyorum bir insan evladına...Aynı anda birden çok duygunun içinden geçiyorum.Bazı dostlukların zamana ihtiyacı varmış ve sınava...Artık böyle düşünüyorum.Bu zaman içinde demlendi dostluğumuz.Ve dedim ya başta da inanmıyorum bunları boşuna yaşadığıma.Dostluğumuzu da sınadık biz aslında.Huzura erdim.Bir yanım öyle mutlu ki ödüm kopuyor yitireceğim diye..

Ama bana bunu veren sensin,içimdeki mutluluğa sebep sensin.Teşekkür ederim.Hep güzel baktın bana.Güzel gördün beni.Ben adını iyilik koydum ,sen sevgi...Hep böyle kal ,olduğun gibi.Temiz bak,gördüğünü sev.Ellerin hep uzansın bana...Cümlelerin toparlasın ,kaldırsın beni düştüğüm yerden...Rabbim gönlünü gönlümden ayrı düşürmesin!Hayatımı değerli kılan bana ait cümlelerin...Başlıbaşına bir dünyayız biz.Artık sesinin rengini biliyorum.Ve öğrenmeye devam edeceğim.Sen de ben varlığımı görüyorum !Aynı kişiyiz aslında biz farklı bedenlerde.Ve rabbim kendimi tanıyayım diye başka bir surette çıkardı karşıma seni.Sen de vesileydin benim ömrüme...