'Buralardan gidesim ,büyüyünce çocuk olup kalasım var.'
Tam da şimdi hala soğumamışken içim.Terk-i diyar etmek,arkama yaslayıp olgunluğumu...Düşlerimi, düşüşlerimi, yaralarımı, kapanmak bilmeyen bir türlü ,hep aynı yerden kanayan...Hep aynı yerden acıyan.Orhan Veli`nin şiirlerinde sıkça bahsettiği o yere gitmek istiyorum.Günü görmek.'Gün olur başıma kadar mavi gün olur deli gibi'Hele martılar, hele martılar, Her bir tüylerinde ayrı telaş!...'
İnsan kendine sığınmalıymış her an her dakika.Kendine sahip olduğunu bilmeliymiş,kendi değerini kendi verebilmeliymiş.Şimdi biliyorum hepsini o gün de biliyordum ama insan bazen farkındalığını yitiriyor.Ne yazık!Bİr yolun olsun uğrunda yürüdüğün,hiçe saydığın birçok şeyi ve ceplerinde dursun şimdi iyi kilerin keşkelerin yerini dolduran...Isıt yüreğini ,üstünü ört şefkatinle.Sahip çık hayallerine ,hakettiğini yaşat kendine.Hakettiğin yerde dur.Kurduğun hayallerin yerini başka hayaller alsın.İnancın içinde büyüsün,ellerinde dağılmasın.Cesur ol.Korkma.Nerede yanılttın kendini,nerede yanılan oldun sen ?Tüketme kendini.Sendeki gizli hazineyi.Israrcı ol.Delice iste.Ömrünü ada.Bir şeyler kat kendinden.Öyle ısrarla öyle sabır ve tevekkülle istemelisin ki erdiğinde vuslata ,oldurduğunda hayal olanı çok daha anlamlı olmalı.Başka manalara bürünmeli o gün,bugün hayal dediğin...Öyle çok bekledim ki ben.Bazı zamanlar ne için beklediğimi bile unuttum.Sadece bekledim.Bir teslimiyet hakimdi ruhuma.Halbuki ihtiyacım olan teslimiyette ziyade bir adanmışlık haliydi.Bir hayale ,bir insana hepsinden öte kendime.Oysa olamadım ben,duramadım da durmam gereken yerde.Hiç ait hissedemedim kendimine bir bedene ne de bir hayale...Şimdi farkındalık yetimi yeniden kazanmış gibi sıralıyorum ben de eksik olan şeyleri...Eksiklikten ziyade bir alışkanlık hali.Kurtulamadım şu kelimeden.Nasıl yer etti hayatımda.Başta tatlı gelir.Acıyı uyutursun ,hayal kırıklığını ,pişmanlığı ertelediklerini yeniden ertelersin.Yüzleşme cesaretin kırılmıştır bir kere.Hoş artık yüzleşecek kıvama geldiğinde pek de ehemmiyeti kalmamıştır.Bilirsin çünkü sessiz bir kabulleniştir bu.Yeniden başlamak gerekir bazen ve bazen yeniden yeniden.Şimdi dilim varmıyor yeniden 'yeniden yeniden başlasam'demeye.Ertesini biliyorum, dünü görüyorum ,bugünü yaşayamıyorum.Bugün hep kayıp.Yaşanmadan ,yaşanamadan tükenmiş.Çünkü hiçbir şeye adayamyorum ömrümüBir şeye adanmadan ,anlamlı bir savaşın mücadelesini vermeden yaşamak yoktan yere yaşamaktır.Oysa otuz beş yaşındayım diyordu yusuf.Otuz beş yaşındayım hiçbir şey yaşamadım ki ortasında olayım hayatın ama kenarındayım o kesin.Yirmisindeyim ömrümün.Kenarında kıyısında ortasında mıyım bilmiyorum.Ama öyle çok yaşamış öyle çok yaşamış hissediyorum ki hiçbir şey yaşamamışken...Bezginlikten kırgınlığa kırgınlıktan pişmanlığa uzanıyor ellerim.Oysa bu yazdıklarımın altında sadecekurtulma çabası yatıyor.Beynimin içinde dolaşıp duran birbiriyle çatışan,savaşan,çelişen bir o kadar da zıt ,bir o kadar ahenkli düşünce hayat buluyor kalemimle.Bugün kaçtığım ,yüzleşmekten korktuğum herşeyin sonuna geldiğimi hissediyorum.Bir karşılaşma anıdır bu kendimle.Bak yeniden akmaya başladı bile zaman ellerimde.Bazen bir şeyler olur.Birdenbire aniden olur işte.Ya da öyle olduğunu zannederiz.Birdenbire değiştim,birdenbire suskunlaştım,birdenbire alıştım,birdenbire yaşlandım!Oysa öyle sinsidir ki zamanın elleri birdenbire sanarız.Birdenbire yazmadım bu yazıyı!Birdenbire birikemezdi zaten bunca şey.Hayatımın kayıp olan son üç yılını ararken bunları yazarken buldum kendimi.Kayıp diyorum çünkü yaşayamıyorum.Yirmili yaşlarımın olgunluğu oturmak üzereyken üstüme ben on yedi yaşımın cahilliğini arıyorum.Uçlarında gezinemiyorum ,doludizgin yaşayamıyorum.Parmak uçlarında yürümeye benziyor bu,emanet bir hayatı yaşamak gibi kendine.Şimdi gösterdiğim yüzleşme cesareti kendime doğru attığım bir adım mı bilmiyorum.Öyle olmasını diliyorum lakin,bütün kalbimle.
